Ogrody Królewskie, Praga.

W trzeci dzień naszego pobytu w Pradze przejaśniło się i przestało padać. Było to jak na zamówienie, ponieważ mieliśmy w planie zwiedzać Ogrody Królewskie i to, czego nie zdążyliśmy zobaczyć na Hradczanach.

Ogrody Królewskie urzekły mnie natychmiast.Ogromne wrażenie zrobił na mnie przepiękny Belweder/Pałac Letni/, którego budowę w XVI w.zlecił cesarz Ferdynand I ,dla swej ukochanej żony, Anny Jagiellonki. Uwagę zwraca niezwykły dach, kształtem przypominający odwrócony kadłub statku. Fantastyczny ciąg arkad i piękne widoki na Pragę zatrzymują nas tu na dłużej.

Przed Belwederem znajduje się słynna Śpiewająca Fontanna.
Lecz, jak mówią Prażanie, trzeba sporej wyobraźni, by usłyszeć jej śpiew ;)

Ogrody Królewskie są tak rozległe i piękne , że można byłoby spędzić w nich nie jeden, a wiele, wiele dni :)

Z malutkich tarasów widać królującą nad okolicą Katedrę Św. Wita.

Kwitnące w różnych odcieniach lila, różu i czerwieni rododendrony , wspaniale komponują się z uroczymi alejkami i zielenią wypielęgnowanych trawników i dostojnych, starych, wielkich drzew.

*
cdn.

Josefov ( Praga cz.III)

Josefov , czyli Dzielnica Żydowska w Pradze.


Synagoga Staronova
Najstarsza ( z 1270r.) w Europie, czynna synagoga.

Stary Cmentarz Żydowski
Najstarszy zachowany kirkut w Europie
Jedno z najciekawszych miejsc Dzielnicy Żydowskiej i Pragi. Założony w XV wieku jest miejscem spoczynku około 100 tysięcy osób.
Na uwagę zasługuje nietypowy, pofałdowany teren cmentarza i tysiące ułożonych blisko siebie ,starych macew ( istnieje 12 tysięcy zachowanych nagrobków) . Brak miejsca sprawiał, że na istniejące groby nasypywano ziemi, by móc chować zmarłych.
W 1786 r. odbył się tu ostatni pochówek.
Pomimo tego, że cmentarz leży w centrum Pragi, jest tu bardzo cicho. Wrażenie niesamowite:

*
W okolicy cmentarza znajduje się synagoga Pinakasa. Miejsce niezwykłe, ponieważ ściany wewnętrzne zapisane są imionami i nazwiskami 77 277 Żydów z Czech i Moraw, ofiar holocaustu. Na ścianie głównej nazwy hitlerowskich obozów zagłady.
Wrażenie nie do opisania robi widok dziecięcych rysunków za szybami w muzeum ; każdy rysunek wyraża lęk i przerażenie. Niektóre wręcz zatytułowane są „Strach” lub ” Obawa”. Wszystkie podpisane niemal identycznie: data urodzenia dziecka
( zwykle 1931, 1931, 1932) i po myślniku, rozdzielone pauzą dwie daty: 1942-44.
Nawet gdyby nie było absolutnego zakazu fotografowania w muzeach, nie potrafiłabym w tym miejscu zrobić ani jednego zdjęcia.
Ironią losu jest to, że w dużej mierze w powstaniu Muzeum Żydowskiego pomogli naziści, którzy zwozili do Pragi z całych Czech przedmioty należące do tamtejszych Żydów( celem stworzenia muzeum „wymarłej rasy” ) .
Dziś Żydzi z różnych stron świata odwiedzają Muzeum.

Przy wyjściu z cmentarza.
Jeden z budynków tworzących Muzeum Żydowskie:
Dom Obrzędowy.

*
W Josefovie , przy Starym Cmentarzu i muzeach kwitnie handel.
Można kupić -targując się!- za wcale niewygórowane ceny, ciekawe pamiątki:

***

Hradczany, Zamek Praski i Katedra św.Wita

Hradczany , podgrodzie Zamku Praskiego łączy z Mostem Karola Mala Strana, urocza, pełna pałaców i dworów dzielnica Pragi.
Na zwiedzenie samych Hradczan i Zamku Praskiego ,wierzcie, nie wystarczą nawet dwa dni; jeśli chcemy dokładnie poznać jeszcze Malą Strane, trzeba chyba dobrych kilku dni. Najlepiej oczywiście słonecznych dni; zwiedzanie miasta w strugach deszczu i podmuchach chłodnego wiatru, może najwytrwalszego piechura zniechęcić.
Mieliśmy szczęście tuż za Mostem Karola wynająć stary, z lat dwudziestych/ trzydziestych, samochód-limuzynę. Pomimo tego, że cacko to nie posiadało szyb, pan szofer zadbał o nasze ciepło i różne wygody. Lekko podgrzewane siedzenia i grube futra do okrycia przygotowane przez naszego kierowcę na wypadek niepogody, umożliwiły nam dość wygodną podróż po Malej Stranie i na wzgórze zamkowe.
Z dołu zamek sprawia wrażenie nieprzystępnego i monolitycznego. Gdy jednak przekroczy się pierwszą bramę, każdy ma wrażenie, że znalazł się nagle w ” mieście w mieście”. Pałac królewski, romańska bazylika, olbrzymie dziedzińce, różne zaułki, pałace

i królująca nad wszystkim potężna Katedra św.Wita.

We wszystkich hradczańskich i zamkowych muzeach i zabytkach jest absolutny zakaz fotografowania. W katedrze natomiast można filmować i robić zdjęcia ( bez użycia lamp błyskowych). Udało się nam uwieńczyć przepiękne witraże, schody, organy i – z daleka- Cesarskie Mauzoleum, gdzie znajdują się trumny Ferdynanda I, jego żony Anny Jagiellonki i ich syna Maksymiliana II.


O Katedrze św.Wita, kaplicach z królewskimi grobowcami można długo opowiadać; jako ciekawostkę wspomnę, że wszystkie grobowce Przemyślidów i Habsburgów wydają się być blade wobec srebrnej trumny św.J.Nepomucena( podobno zużyto na nią 2 tony srebra! ). Kontrastuje z nią szczególnie skromny relikwiarz ze szczątkami św.Wita, umieszczony na tyłach ołtarza głównego.
Zwiedzanie katedry zajęło nam ponad godzinę, a i to wydaje się zbyt mało, by dokładnie wszystko obejrzeć.Mieliśmy jednak w planie zwiedzić wszystkie zabytki w kompleksie zamkowym( między innymi Stary Pałac Królewski, bazylikę św.Jerzego, Galerię Obrazów, hradczańskie pałace, tarasy i ogrody zamkowe i królewskie)



Nie sposób w jeden dzień szczegółowo zwiedzić Hradczany, nie można w ciągu kilku godzin nasycić oczu uroczymi uliczkami, zakątkami i pięknymi widokami roztaczającymi się z dziedzińców i tarasów zamkowych.
Dlatego nazajutrz wróciliśmy tam.
cdn.

Deszczowa Praga- Most Karola *

Mieszkaliśmy w samym sercu Pragi, w jednej z uroczych kamieniczek Starego Miasta. Doskonały punkt wypadowy do zwiedzenia najważniejszych zabytków miasta.
Kto był w Pradze, wie, że Stare Miasto to średniowieczne, wąskie uliczki, romantyczne kawiarenki przed starymi, pięknie odrestaurowanymi kamienicami; Stare Miasto to również skupisko gotyckich i barokowych kościołów , placyków i placów. Największym z nich jest Rynek Staromiejski, połączony siecią licznych uliczek z brzegiem Wełtawy.
Celem naszej pierwszej wyprawy był Zamek Praski, Hradczany i Mala Strana, położone na przeciwległym brzegu rzeki.
Najkrótsza droga ze Starego Miasta do Zamku Praskiego wiedzie przez najsłynniejszy praski most na Wełtawie- Most Karola.
Pomimo fatalnej pogody (zaledwie 8 stopni C., deszcz i silny wiatr) , dziarsko szliśmy przez Stare Miasto , zmierzając ku mostowi. Wreszcie ukazała się wieża mostowa,ze słynną
Staromiejską Bramą Mostową.

Fasadę Bramy zdobią herby ziem Świętego Cesarstwa Rzymskiego za czasów panowania Karola IV. Postać samego cesarza
/ wraz z synem Wacławem IV/ widnieje nieco wyżej.
Cesarz Karol IV spogląda też na Prażan i wszystkich przybyłych ze swego posągu, usytuowanego przy moście, na Placu Krzyżowców, tuż przed Bramą Staromiejską.

Z placu rozciąga się widok na Hradczany:

Uwagę moją przykuło spore stado łabędzi na drugim brzegu rzeki. Nic nie robiąc sobie z zimna i deszczu, ani przepływających tuż statków wycieczkowych ,podpływając wciąż do brzegu ,czekały na smakowite kąski, rzucane im przez turystów:


Most Karola
to jeden z najpiękniejszych, średniowiecznych mostów w Europie. Długi na 500m., oparty na 16 łukach , łączy Stare Miasto z Malą Straną. Ustawione na gotyckim moście , wzdłuż jego balustrady, barokowe rzeźby ( lub ich repliki z XIX w.) , stanowią niezwykłą galerię figur świętych.

Wierzcie mi, że wśród niemałej ilości niestrudzonych handlarzy różnymi wisiorkami i wycieczek z całego świata, niezwykle trudno jest dokładnie obejrzeć każdą z rzeźb( nie mówiąc już o sfotografowaniu ich). A aura , czyli mocny wiatr i deszcz nie sprzyjały delektowaniu się pięknem rzeźb.




Największym zainteresowaniem turystów cieszy się rzeźba przedstawiająca św.Nepomucena .Legenda głosi, że każdy , kto dotknie złotych figur u jej podstawy, będzie miał szczęście. Przede wszystkim jednak św. Nepomucen będzie strzegł tajemnic niewiernych żon ;)
Pomimo tego, że długo trzeba było czekać aż trzydziestoosobowa grupa turystów z Rosji odejdzie od figury świętego, na wszelki wypadek należało dotknąć /choćby złotego psa/ ;)

Prócz zabytkowych figur, niesamowite wrażenie robi Wełtawa:

Zostawiamy powoli za sobą Most Karola

I jesteśmy już na drugim brzegu Wełtawy, na Malej Stranie:


Przed nami
Brama Malostranska:

*
cdn.

* Gołąbki, staniki i Praga;) *

Po powrocie z Czech ( lub, jak mój syn mówi: z Czechosłowacji;)), nie dość, że przywitały mnie moje ukochane, kwitnące akacje


i dostałam od znajomych młodą kapustkę, z której zrobiłam pyszne gołąbki ( czeskie jedzenie raczej nie dla mnie;))

to jeszcze usłyszałam w radio ( naszym, polskim! ;)), że
dziś jest
Światowy Dzień Chodzenia Bez Stanika!
Ubawiło mnie to setnie! Przede wszystkim dlatego, że od dawna obchodzę się bez tego czegoś. Oczywiście z wyjątkiem pracy i innych miejsc , gdzie po prostu nie wypada tego czegoś nie założyć. A tak normalnie, na co dzień kocham być bez.
Uwielbiam naturę i to w całym jej pojęciu. Nie cierpię skrępowania i wystarczy mi ciągłe prezentowanie się w dopasowanych sukieneczkach i szpilkach na różnych, ważnych spotkaniach. Gdzie , rzecz jasna, musi być pod kiecką biustonosz. Choćby dla cholernych zasad;) ( I dla własnego, nazwijmy to , bezpieczeństwa) . Bo w moim przypadku, z pewnością nie dla urody.
Tak, wiem,nie wypada o tym pisać i pewnie już narobiłam sobie wrogów.
Kurcze, jak mnie to bawi! :))Tak jest, Angie uwielbia łamać zasady, jest i była niepokorna, zwykle robi na przekór, ale..
Gdy przyjechaliśmy do Pragi ( która opiszę niebawem) , byłam wściekła. Nasz apartament mieścił się na wysokim, czwartym piętrze starej kamienicy. To jeszcze nie problem- była winda. Tragedią było to, że był absolutny zakaz palenia! Pod karą 200 EURO za fajkę!
Załamka. Każdy , kto pali lub palił, wie, jaki to ból. Aby zapalić , Cza było zjechać na dół i zleźć na dziedziniec, coś w rodzaju patio, gdzie mieściła się kawiarnia. Czyli: wypada się ubrać. A człowiekowi, który zrobił ileś *dziesiąt kilometrów, naprawdę już nic się nie chce ( z wyjątkiem soczystego zaciągnięcia papierochem!) .I jak tu wyjść na patio w koszulce nocnej?? Fuuuuck! palenie z partyzanta za okienko, wynurzając połowę siebie, nie bawi już tak, jak wtedy, gdy się było nastoletnim, żującym gumę, cielęciem…
Nawet moje ograniczanie ( z konieczności- astmy i te inne gady) nijak się ma do zakazu. Bo im więcej zakazów….
Sami wiecie. TO musi wyjść z wewnątrz, a nie skądś tam!
Jakoś udało się ominąć zakazy.
I również zeszło się w końcu na patio. Jakże miły był widok Angielek z sąsiedniego Block B, które wyszły w pidżamkach , z drinkiem w ręku zapalić w swej bramie! Ja, zwykła zachować doskonałą formę i image, złaziłam oczywiście w pełnym rynsztunku i siadając w kawiarence, zamawiałam Red Wine, one glass only, oF course ;)

Dobrze, że nie spotkałam tam bandy Anglików, która w przeddzień przywitała nas wesoło rycząc wniebogłosy jakieś piłkarskie pieśni ;akurat był finał Ligi Mistrzów .Jasne, ja pewnie zaaklimatyzowałabym się w mig- gorzej z mą Panią Matką i mymi latoroślami,które z pewnością nie wybaczyłyby mi tej nagłej, cudnej zażyłości…No cóż, albo się jedzie zwiedzać Pragę, albo chlać w praskich knajpach oglądając mecz;)
*
Nasze mieszkanko mieściło się w Rynku, w starej, pięknie odrestaurowanej kamienicy, która wyglądała tak:






Mieszkanie:

I coś, co mnie urzekło: poddaszowo- strychowe okna! Okna, o które miarowo, stukał deszcz, usypiając nas po całodziennych wyprawach wgłąb Pragi:

I z których roztaczał się taki widok:



Praga jest tak piękna, że z trudem podejmę się próby opisania i zaprezentowania jej zabytków i wielkości.
Obiecuję jak najlepiej ukazać ducha tego starego, wielkiego miasta ,w którym mieszkało i które pokochało wielu wielkich.
Teraz cieszę się z powrotu do domu; ja , zodiakalny Rak, choć lubię podróże, najlepiej jednak czuję się w swoim królestwie.
Tu, gdzie kwitną moje drzewa i moje kwiaty:


***
cdn.