W krainie gwiazd.

I znów brakuje mi Ciebie.
Znów bładzę gdzieś w gwiazdach szukając tam Twego Istnienia. Jest dobrze, w miarę, tak mimo przeciwności -przecież normalnie. Powtarzałeś :” dasz radę, jesteś silna”.Tak, jestem i /jeszcze/ daję radę. Staram się. Muszę. Wiem, pamiętam jak nie znosiłeś tego słowa. A jednak tylko ono zdaje się być tu na miejscu; po prostu: muszę. Uśmiechasz się? Hahaha, widzę to Twe rozbawione spojrzenie i czuję maleńką, rozkoszną igiełkę:  ” skoro musisz..”
Jak mogłeś? Jak mogłeś zostawić mnie ze wszystkim, z całym moim dziwnym życiem??Życiem, które bez Ciebie  jest jeszcze dziwniejsze. Groźnie zaskakujące. Życiem, w którym nie mogę nawet podzielić się z Tobą swym szczęściem i nieszczęściem, ni spytać czy sądzisz, że ta i tamta  droga  jest do przejścia.Tak, wiem, jestem tak uparta, że przecież i tak, bez względu na Twe zdanie poszłabym tam ,gdzie pewnie nie powinnam iść. Ale widzisz..wróciłabym i znów utuliłoby mnie to miękkie: ” uprzedzałem..” Wystarczyłoby..na jakiś czas , z pewnością. Tak swoją drogą: czy muszę iśc zawsze tam, gdzie niełatwo?
Często nie wiem co robić, stoję na rozdrożu i czekam na Ciebie.Wiem, że nie przyjdziesz, więc skupiam się z całych sił, by usłyszeć Twój głos.Proszę, żądam odpowiedzi i często wydaje mi się, że jest gdzieś blisko, że mówisz..nie mogę  tylko  zrozumieć słów. Nocami błądzę wśród gwiazd i czuję, wiem, że gdzieś Tam jesteś; obiecałeś przecież być zawsze przy mnie, strzec, nawet gdy już Ciebie….nie, nie chcę tego powiedzieć…
Wiesz, przestałam liczyć miesiące i lata odkąd..odkąd w książce telefonicznej nie ma już Twego numeru. I odkąd uciekłeś zostawiając mnie w tym najdziwniejszym z żyć..
Czas,Czas tak szybko mija, zostawia słoneczne ślady szczęścia i blizny, rany, które w żaden sposób się nie chcą zagoić.A Ty  powtarzałeś mi uparcie, że jest najprostszą rzeczą! Dlaczego? Dlatego,że wciąż czuję zapach kwiatów , które niosłam na Twój grób??
…..
Gdy słucham gwiazd ,staram się spleść, skleić w jakąś całość Twoje wszystkie tamte słowa.Jest, musi być odpowiedź, wskazówka  w tej gwiezdnej otchłani! Nie,pewnie nie powiesz mi którędy mam iść. Może dlatego ,że byłoby prościej, a ja przecież zwykle muszę iść tam gdzie nie jest łatwo…?

Czuwasz,
…tak?

Cause nothin’ lasts forever

Even cold November rain………..

Listopad, ach ten mój listopad…
Nikt nie lubi go, bo taki szary, bury, zimny i deszczowy.A ja zawsze widziałam w tym listopadzie jakieś piękno, magię-  spadające liście , mgły, niewyraźne krajobrazy..Coś do dopowiedzenia, coś co trzeba bardzo czuć. Poza tym , przecież w tym szarym  listopadzie przyszły na świat moje wszystkie ulubione Skorpiony.  Moja Przyjaciółka, moi  NAJLEPSI kumple, moi towarzysze doli i niedoli, moje spełnienia i niespełnienia, ale zawsze jednak blisko i zawsze niezawodni..
Wczorajszego wieczoru , jak nigdy dotąd , miałam gdzieś wszystkie cudne mgły i urocze chochliki chuśtające się na gałęziach starych drzew( ja się chyba naprawdę starzeję…!! ;(
; byłam wdzięczna Księżnej Matce, że pojechała ze mną na stację po Małą Wiedźmę. Pan B. zaniemógł, przeniósł się chory chwilowo na wieś ( tzn.do jeszcze większego zadupia) i gdy Pani Matka z radością powiedziała :
jasne, że pojadę, mam przecież lepsze auto, nie ma co tym Twoim ryzykować!
odetchnęłam z ulgą! :) Hmm, to ” tylko twoje auto”  jest całkiem ok, ale niech już Księżnej będzie;)
Dziewczę nasze wróciło na szczęście całe i zdrowe. I zadowolone ( to też istotne; kto ma  lub miał dojrzewającą córkę, wie o czym mówię ;))
Dziewczę w domu, Pani Matka śpi, a mnie coś ciągle huczy  w mej biednej głowie. Od początku LISTOPADA. Tak było zawsze gdy LISTOPAD. I chyba nawet nie chcę, by się zmieniło:

Do you need some time.. on your own
Do you need some time.. all alone
Everybody needs some time.. on their own
Don’t you know you need some time.. all alone
***

The only one comment…..

 

***

Październik był..

..piękny ,w pierwszej połowie czasem deszczowy , później złoty, słoneczny i wreszcie, po  grzybowo nieudanej ostatniej jesieni uraczył nas dość obfitymi zbiorami:)
Nie wiem ile kilometrów przeszłam kniejami; szanowny Brat, wielki miłośnik grzybobrania, człek trochę młodszy ode mnie, obeznany z chyba każdą cyfrową nowinką ,doskonale zna nie tylko ilość przebytych przez nas kilometrów, ale i spalonych kalorii ( chyba faktycznie starzeję się, bo to drugie już zupełnie nie interesuje mnie ;)) Od Brata wiem,że przemierzaliśmy średnio dziennie około 7-8 km.Dziennie- bo każdą wolną chwilę, każdy wolny dzień spędzaliśmy w lasach. Nawet mój Pan B., pomimo ostatnich niedomagań zdrowotnych, nie odmówił sobie ( ani mi! ) kilku wypadów na grzybobranie.Nieco bliżej, krócej na leśnych wyprawach ( wszak z chorą nogą daleko się nie zajdzie..) , ale zawsze też wracaliśmy z pełnymi koszami. Po drodze zachwycały nas bajkowe zakątki, cudne, leśne pejzaże:

*

W Borach Dolnośląskich i u nas z Bratem i naszą ekipą:

*
W borach, gęstych kniejach naprawdę można zatracić się , pozostawić Czas gdzieś poza i poczuć się ja w baśni. Jesień tak pięknie maluje leśny świat:

***